İkizlerimiz dünyaya geldiğinde hastanede geçen süre içerisindeki belirsizlik yüzünden geceleri uyuyamaz,huzur bulamaz hale gelmiştim,hala hatırlayınca bile ki pek aklımdan çıktığı yok aklımı kaybettiğimi sandığım anlar oldu.
Eve gece gelen her telefon sesinde yaşadığım panik ve korku tarif edilecek gibi değildi,çünkü 4 evladımı daha önce doğum sonrası yoğun bakım ünitelerinde kaybetmiştim,ya yeniden bu kabusu görürsem endişesi vardı,hiç evlat kaybettiniz mi bilmem ama Allah kimseyi evladı ile sınamasın.
Yine aynı şey oldu akşam gelen bir telefon sesi kızımızın artık bizimle olamayacağını söylüyordu öylece donakaldım,geriye sadece 1 tane kuzu kalmıştı,ve onun için ise hiç umut verici konuşmalar olmuyordu her an her şeye hazırlıklı olun diyorlardı artık hiç bir şeyi duyamaz hale gelmiştim.Kızımızı defnettikten sonra o sımsıcak zehir gibi kederle oğluma dönmek zorunda kaldım.
Oğlumu yattığı hastanenin yoğun bakım ünitesinden her türlü riski göze alarak ve başına bir şey gelirse hastanenin bu durumdan sorumlu olmadığına dair evrak imzaladıktan sonra eve geldik.
İlk kez evimize canlı olarak çocuğumuzu getire bilmiştik bendeki o deli cesareti nasıl oldu bilmiyorum acayip bir duygu karmaşası vardı eşim ve ben ne yapacağımız hakkında en ufak bir fikre dahi sahip değildik,elimde sadece annelik iç güdüsü vardı yola bu duyguyla çıkmıştım.
Hastaneden eve gelmeden hemen önce doktorumuz benimle son bir kez daha konuştu acımı anladığını ama Taylan ı eve götürmem in onun ölüm fermanını kendi elimle yazmak olduğunu çünkü Taylan ın dışarıda ki ortamda o geceyi çıkartamayacağını söyledi o nasıl bir andı bilmiyorum ama ne kadar acı çektiğimi ve o çocuğu nasıl istediğimi sanırım sadece bir mertebe gerçekten biliyor ve anlıyordu,o irade ki yaratılmış her şeyin sahibi bu isteği gerçeğe çevirdi bize Taylan ı emanet etti.
Muhtemelen her anne doğurduğu çocuktan gurur duyar,endişelenir,korkar,sakınır ama bir şeyi bilir ki büyüdükçe kendi ayakları üzerinde durdukça yükü hafifler,güven duymaya başlar çocuğuna.
Oysa bir engellinin annesi hiç bir zaman büyümeyecek bir bebeğin annesidir hep,doğurduğu çocuğu koşulsuzca sever,kollar,sakınır,onun için her şeyi göze alır ama ben olmazsam yavruma ne olacak korkusunu hep içinde taşır.
Tüm anneler bir birlerinin duygularını en derinden anlayanlar dır şüphesiz ama engelli anneleri bir başka anlar bir birlerini bu sebeple çok güçlüyüz biz,asla umut etmekten vazgeçmez,her fırsatı bir başarıya dönüştürmeye hazırlıklı bekleriz,bir tek kendimize gücümüz yetmez,bir de hızla akıp giden zamana.En zor zamanlarda bile umudunuzu yitirmemeniz dileklerimle sevgiyle kalın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder