Yine de vazgeçemiyor işte insan sanki sonsuza kadar kendine aitmiş gibi düşünüyor hayatındaki önemsediği her ne ise. Oysa yaşam hep orta kararda kalmak gerektiğini mütemadiyen hatırlatır,bazen ayrılık,bazen ölüm,bazen de yıkımlarla.
Yaşanılan zaman içinde olmazsa olmaz deyip derin üzüntülere sürüklendiğimiz her şey öyle bir an oluyor ki bakıyorsun ki aslında hiçliğin ta kendisi.
İnsan içinde kocaman bir deniz taşır,envai çeşit duyguyu barındırır orada bunlardan öyleleri var ki ,kişinin dipsiz yanı sonsuz yalnızlığı.
Eğer değişimleri hazmedemez ve sürekli olarak kendine odaklı bir yaşam kurarsa,sahip olduğunu zannettiği şeylere odaklı yaşarsa asıl gerçeği gözden kaçırır.
İşte o zaman yaşama ve evrenin kendi doğasına onun değişmez tek kuralına karşı gelmiş oluyor ki yazık işte o zaman,çünkü sahibim, benim dediğin her şey birden öylece ve hiç olmamış gibi göçüp gidiyor,bu gerçekle ilk karşılaşmada acıyla irkilerek sürekli olarak kendini seyrettiği o yalan aynasından başka şeylere bakıyor insan gerçeğe,ve o andan itibaren asla hiç bir şeyin mutlak hakimi,sahibi olmadığını anlıyor.
Bu farkına varıştan sonra ya yaşamının bir mucize olduğunu ve her anının tadını çıkartması gerektiğini,zamanın tersine işlemeyeceğinin ve sahip olduğu tek şeyin aldığı nefes olduğu gerçeğini kabul edip öyle yaşayacak,yada bir mucizeyi yaşamın ta kendisini kör,sağır,dilsiz gibi yaşayıp yaşamını böyle sonlandıracak.
Sahip olduğumuz tek şey bedenlerimiz o bile ebedi değil,bu sebeple huzur ve sıhhat içinde geçen her gün başlı başına bir servet.
Yaşamın her anı sürprizlerle dolu insanın seçtiği yollar bilerek yada bilmeyerek her gün ama her gün teste tabi tutar,mukavemetini ölçer işte bu zorlu testlerden sonra ki kazanımları yada kayıpları kişiyi ya bulunduğu anda kendi ile barışık mutlu bir sona götürür,yada mutsuz eder,ne diyebiliriz ki yaşam bu kurallarına göre yaşarsan hüsran yok,kazanç var ödülü ise mutluluk.
