Hem kültürel hemde psikolojik düzeyde,annelerimizle ilgili duygularımız genellikle değişken ve karmaşıktır.Anne ve elmalı kurabiye kendi ulusal ortak aklımızda saygı duyulan kuvvetli sembollerdir fakat diğer gelişmiş ülkelerle kıyaslandığında aile koruma yasalarımızın zayıflığından anlaşılacağı üzere ulusal politikamızda ihmal edilmişlerdir.
Eğer annelik etmek konusunda gerçekten ciddi olsaydık,onlara daha çok eğitim,ekonomik destek ve aile içi yardım sağlardık.Şimdiki durumda anneler bir kaidenin üzerinde altlarında çok küçük bir destekle durmaktadır.
Yetişkinler olarak bizler bunun farkındayız.Annelerin onurlandırılması ya da genellikle çantada keklik görüldüklerinin ve fedakarlıklarının takdir edilmediğinin itiraf edilmesi bir kaçıştır.
JASMİN LEE CORİ- VAR OLAN ANNENİN YOKLUĞU
Bu satılar yeni okumaya başladığım bir kitabın önsözlerinden kısa bir kesit benim için buraya kadar gelen kısıma kadar iyi gidiyordu bir nevi annenin kutsanışı gibi bir algı oluşturmuştu,ama bir den akışın değişmeye başladığını ve en kutsalımızın annelerimizin,anneliğin nasıl eleştirel bir gözle incelendiğini , annenin çocuğuna zamanında veremediği duygular yüzünden nasıl bir kişilik gelişimi ve psikolojik sorunlar yaşadığını bir psikolok görüşü ve yorumuyla anlatmaya başladığını gördüm çok etkilenmiş olmalıyım ki şimdi kendimi bir kez daha gözden geçiriyorum.
Engelli yada sağlıklı olsun bir çocuğu yetiştirirken farkında olmadan onlardan hangi duyguları ne biçimde esirgediğimizi ve o duyguyu vermede ne kadar geç kaldığımızı bunun sonucu olarak ta duygusal anlamda nasıl sorunlar yaşadıklarını nasıl insanlara evrildiklerini fark edemeden çocuk büyütüyor olduğumuzu akıcı bir dille anlatan güzel bir kitap.
Anneliği bir kitaptan mı öğreneceğim diye geçebilir aklınızdan öyle değil ama davranışlarımızı günü yaşarken çocuklarımıza zamanında veremediğimiz duyguları konusunda insanın kendisini gözden geçirmesini sağlayan bir akıcılığı var.Zamanında ve gereği kadar verilen duygularınız olsun dileklerimle.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder